"Ik woon sinds 2008 in Nederland. We kwamen voor het werk van mijn ouders en eigenlijk zouden we één jaar blijven. Voor mij als 8-jarige voelde het als een grote vakantie," lacht Kacper Donda, die dit jaar de Nederlandse nationaliteit krijgt.

"Mijn jeugd was van de ene kant dus makkelijk,al verhuisden we veel. Het werd lastiger toen ik in een dorp op school kwam. Daar werd ik veel gepest. Ik was Pools, dus 'hoorde' daar niet; ik had lang haar, dus was een meisje. Kinderen willen er altijd bij horen. Dat snap ik, nu ik ouder ben."

"Op de middelbare school stopte het pestgedrag niet. Ik kwam uit de kast, dat was nog meer reden om te pesten. Dat andere mensen mij niet begrepen zat mij niet in de weg, ik negeerde het gewoon. Pas toen ik naar de havo ging, werd het minder. Ik maakte veel nieuwe vrienden die me wel accepteerden."

"Met mijn vrienden ga ik uit, zoveel als het kan! Soms voel ik me bekeken als ik uitga. Dan merk ik dat ik uit wordt gelachen door jongens. Dat hou ik voor me, al kan ik het wel met mijn vrienden delen, hoor."

"Ik snap waar het vandaan komt. Het is de manier waarop mensen zijn opgegroeid, denk ik. LGBTQ+ is nog steeds een taboe-onderwerp. Ik studeer nu docent aardrijkskunde in Nijmegen. Ik ben me wel bewust dat ik als toekomstig docent een rolmodel kan zijn. Ik heb nu stages gelopen in verschillende dorpen. Daar zeggen ze ook dat ik veel meer kans maak als docent in grotere steden. Dat 'het' niet gepast is op dorpse scholen. Terwijl ik ook gewoon meneer Donda ben die aardrijkskunde geeft."

"Ik ben hier als persoon veiliger dan in Polen. Maar ik weet niet of er over vijf jaar veel verandert zal zijn. Ik ben bang van niet. Het is belangrijk dat we er aandacht aan blijven besteden. Dat Venlo een stad is waar iedereen welkom is."