“Ik ben in Limburg terechtgekomen toen mijn familie hier in 2013 naartoe verhuisde”, vertelt Ida Deerz. “Rond mijn negentiende kwam ik via online communities in contact met mensen die transgender zijn. Ik herkende me heel erg in hun verhalen. Doordat ik was opgegroeid met een stereotype beeld van transpersonen, had ik me er nooit mee geassocieerd. Het was dus niet eerder in me opgekomen dat ik misschien wel eens trans was.”

“Toen ik na een tijdje thuis aangaf dat ik in transitie wilde, werd daar helaas niet erg fijn op gereageerd. Mijn vader en stiefmoeder vroegen zich af of ik wel in staat was om die keuze te maken. Ik denk dat hun angst en zorgen beïnvloed werden door de steeds heftiger wordende transfobie in landen als Engeland en Amerika. De situatie thuis werd onhoudbaar. Op mijn eenentwintigste werd ik uit huis en in een zorginstelling geplaatst. Ik zat niet op mijn plek in de instelling en besloot op zoek te gaan naar een sociale huurwoning, en die heb ik een jaar later gevonden in Venlo.

“Inmiddels woon ik tweeënhalf jaar in Venlo en gaat het beter met mij. Ik voel weer ruimte om muziek te maken, een passie waar ik me al jaren mee bezig houdt. Mijn moeder, met wie ik gelukkig nog wel goed contact heb, speelde altijd gitaar en zong veel met ons. Ik hou me dan ook van kleins af aan al bezig met het opnemen van geluiden. Onder mijn artiestennaam Ida Deerz maak ik mijn eigen muziek in een bijzondere niche, namelijk die van elektronische furry-muziek. Net als de queer community, heeft ook de furry gemeenschap vaak met vooroordelen te maken. Furry is een vorm van expressie, waarbij mensen een karakter voor zichzelf creëren dat zowel menselijke als dierlijke eigenschappen heeft. Net als bij drag, kunnen mensen zich zo uiten, op een manier die niet kan in de alledaagse samenleving. Het heeft mij ook heel erg geholpen mezelf te kunnen uiten. Mijn muziek is ook veel expressiever en kleurrijker geworden.”

“Ik ben heel open over het feit dat ik trans ben. Het is namelijk ook in een zogenaamd tolerant land als Nederland niet gemakkelijk voor trans- en queerpersonen. Ik vind belangrijk dat mensen dit weten. Bovendien zou ik graag de vooroordelen die er over ons zijn uit de wereld helpen. Voor mij betekent trans zijn niet dat ik vrouw ben in een mannenlichaam of dat het iets in mijn hersenen is waar ik mee geboren ben. Het gaat voor mij over zelfbeschikking, over je eigen identiteit bepalen en over loskomen van hokjes. Op dit moment kies ik voor een behandeling waardoor ik meer feminiene kenmerken krijg, maar het kan zo zijn dat ik dit over een aantal jaar niet meer wil. Hoe ik over mezelf denk staat namelijk niet vast. Trans zijn betekent mij voor de vrijheid om te allen tijde zelf te kunnen bepalen bij welke identiteit ik me prettig voel. Tijdens mijn jeugd werd dit sterk voor mij bepaald door de samenleving en door de manier waarop ik ben opgegroeid. Nu maak ik zelf die keuze.”

“Veel transmensen lopen in de samenleving, thuis en in de transgenderzorg tegen onbegrip aan. Er is weinig goede ondersteuning en er zijn weinig voorzieningen, met name buiten de randstad. Ook de queer- en transgemeenschap in Venlo is niet zo groot als ik had gehoopt. Ik ben echter niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten, dus ik organiseer nu bijeenkomsten voor queer- en transmensen in Grenswerk. Ik heb veel meegemaakt en een lange weg bewandeld om mezelf te vinden. Nu vind ik mezelf heel erg in mijn werk als muzikant en in mijn activisme voor transgenderpersonen. Beiden wil ik graag hier in Venlo uitdragen. Ik hoop dat queerpersonen in de toekomst ook in Venlo terechtkunnen voor dat wat ze in de randstad zoeken. Misschien kan Venlo zelfs een hotspot worden voor de queer community in Limburg. Waarom zouden we deze groep niet hier willen houden? Ze voegen zo veel moois toe.”