De rode draad is geel-zwart. Op wedstrijddagen
zelfs de kleur van het bloed. Geel-zwart. Godsonmogelijk
om deze club niet in je armen te sluiten. Niet in je hart.
Slechts een letter. Driemaal. De wijsvinger en middelvinger
gespreid en opgestoken. De andere vingers gebogen tot
een Vuist.

De V van Victorie
van Verbinding
van borst Vooruit
van Vriendschap
van Vreugde en Verdriet
van Verhalen en Verleden
in Venlo de V van Voetbal
van VVV

Het gejuich en genäöl. De yell scheive drèk,
voorafgegaan door een aanzwellend ooh.
Een supporter die laege friettäöt roept.
De samenzang Ave Ave Ave VVV,
mantra die tot de voetbalhemel reikt.

De voetbalhemel met onze
aanraakbare helden van De Kraal.
Herman van d’n Mins Teeuwen,
schoenmaat 56. Waar hij gespeeld had,
kon nooit meer een paard grazen.
Zijn urn bijgezet onder het gras
van De Koel. Veur ieuwig in de basis.

Een geliefde kan vaarwel zeggen.
Koffers pakken. Van een baan of huis
kun je veranderen. Spruitjes eerst niet lusten
en later wel. Maar een leven lang is er
de verbondenheid met deze club.

Vaak dronken we het gal van
de gifbeker. Tot op de bodem.
Nu proeven we druppels zoet uit
de overwinningsbeker.

Als een wonder, de nacompetitie.
& Straks, straks.

De Koel kolkt over van geluk.
Supportersgeluk dat de berg
af klatert, gevolgd door ’t Joeksmobiel.
Venlo dat Viert alsof het Vastelaovend is.

VVV zien we allemaol.