De arm zinkt richting groef. Majestueus door
het contragewicht. De illegale LP Vijf jaar jazz
in Venlo. Aangetroffen op de afdeling tweedehands.
Het weeshuis van vinyl.

De naald tast in het glanzend zwart naar weleer.
Naar een contratijd van de atoomklok die per
3,7 miljard jaar welgeteld een seconde
afwijkt. De uitslover.

Boogaloo aan de Picardie op een
lenteavond in mei 1972. Ben Webster stommelt
de trap af. Trede na trede. Minder majestueus.
Steunt met zijn linkerhand op de schouder van
Pierre Courbois die voor hem loopt. Veegt met
zijn rechter langs de muur van het portaal.

Blikken worden gewisseld. Veelbetekenend.
Een kantelende handbeweging. Een fictief glas
aan de mond. Iconisch gebaar universeel ook.
Naar verluidt heeft Ome Ben moed ingedronken.

Zijn tenorsaxofoon Ol’ Betsy staat op
het podium. Wacht als een oude geliefde.
Wordt hem omgehangen. Zijn onafscheidelijke
leren hoedje rechtgezet.

Het trio zet in, Webster valt in.
In a mellow tone.

Mijn God.

Een wonder.
Boogaloo een halve eeuw geleden.
Een gouden jazzavond herrijst uit vinyl.
In Sounds op het hoogfeest van
Record Store Day 2023.