Zilveren Camera: Ricci ontdekt de meest iconische foto's van 2022

Bij binnenkomst wappert links van de informatiezuil een uitgelichte foto, uitvergroot, van winnaar Eddy van Wessel met zijn reportage Ruïnes voor de Vrijheid. Misschien ook wel meteen mijn favoriete foto. Ofja nou, favoriet is misschien niet het juiste woord. De foto die mij het meeste doet, mij het meeste raakt. Het is alsof ik op hetzelfde perron sta en zelf verdrink in de tranen van de vrouw die afscheid moet nemen van haar man die ten strijde trekt tegen de Russische invasie. Haar handen omhelzen de handen van haar geliefde. Misschien wel voor de laatste keer. Haar blik spreekt van onvoorwaardelijke liefde. Is het een doei of een vaarwel? Zij weet het niet en ik ook niet, en dat ontroert me.

Ik snak even naar adem en knipper met mijn waterige ogen. Rechts hangt in hetzelfde formaat een van de meest spraakmakende foto’s van 2022 in het binnenland: talloze tractoren die de snelwegen paralyseren. Alles staat stil. De tractoren, het verkeer, de Nederlandse politiek. Maar te midden van rubberen banden van twee meter hoog speelt een kind op boerenlaarsjes. Ik denk dat dat alleen al ons volwassenen heel veel kan leren.

Wat een binnenkomst. Welkom bij de Zilveren Camera 2022 in het Limburgs Museum.

De expositie is momenteel te zien van 8 april tot en met 11 juni waarbij 2022 wordt samengevat aan de hand van iconische foto’s. De oorlog in Oekraïne waarbij er geen sprake is van licht in de duisternis, maar slechts een schemer in de duisternis. Boeren die letterlijk schijt hebben aan de overheid en de A1 bemesten.

Klimaatverandering met droogte en zware wind (ik kan me niet herinneren dat we ‘vroeger’ namen hadden voor een storm). Vermoeide en vermoeiende gezichten in de politiek. Sport met natuurlijk weer Max, het WK voetbal en volleybal. Problematiek in eigen land met mensonterende taferelen in opvangcentra die de donkere kant belichten van de naïeve gastvrijheid van de Nederlander. De wolf in het land. Hele families die al dan niet genoodzaakt zijn om samen in één huis te wonen wegens de krapte op de woningmarkt. Allemaal te zien en te bewonderen.

Mijn favorieten? Laat ik eerst vooropstellen dat ik geen fotograaf ben. Ook geen amateurfotograaf. Ik oordeel puur uit persoonlijke smaak of uit (tragikomische) ontroering.

Sowieso het afscheid op het perron, waar ik mee begon. In zwart wit, omdat de tragiek van bepaalde gruweldaden van de mensheid kleur niet kan verdragen.

Een fotoreportage van Ilvy Njiokiktjien genaamd ik ben omdat wij zij. Opa ligt opgebaard in zijn kist. Naast hem zit kleinzoon op bed, vermoedelijk Youtubefilmpjes te kijken op de iMac. Moeder rangschikt nog even de bloemen en oma kleedt zich aan. Het leven gaat gewoon door.

Een foto van bovenaf genomen van volleybalster Celeste Plak die tijdens de service perfect boven een kleurrijk geometrisch spel zweeft, ogen op haar prooi, de hand die een fractie van een seconde later de bal een lel van jewelste zou geven. Alles in balans. Alles 100%. Voor mij de meest uit het oog springende sportfoto.

Een kleinschalige expositie, die absoluut de moeite waard is om ‘even’ te gaan bekijken. Van dier tot mens, terreur of vreugde, licht en duisternis. De kleuren, de composities, de mensen, de toestanden. Ze raken je. Of je nou fotograaf bent of niet. 2022 samengevat in het Limburgs Museum.

Ik loop weer richting de uitgang en kijk nog één keer in de vragende, smekende blik van de vrouw op het perron en hoop dat zij haar man niet voor het laatst zag die dag.

Meer verhalen uit Venlo