Hoewel het de achternaam van haar vader is, en hij het hele gezin mee op sleeptouw nam met de joekskapel, is het haar moeder waar Jeanine Duckers haar levenswerk aan te danken heeft. "Mijn moeder verzamelde kleding voor de Boerebroélof. We gingen vaak naar mijn oom die in de buurt van Amsterdam woonde. Daar struinden we dan het Waterlooplein af. Eenmaal thuis kregen we steeds vaker de vraag of niet iets voor ze mee konden nemen."
"Zo begon het. Zodra de kerst afgelopen was, werd de boom snel opgeruimd om plaats te maken voor vastelaovend. De buurt, joekskapel, vrienden – allemaal kwamen ze bij ons langs. Lang was dat in de garage, maar na 5 jaar kwamen we in een bovenwoning bij Café Holtackers aan de Baarlosestraat terecht. Na 12 jaar, in 1995, kwam het pand naast het café te koop, daar zit ik nu nog steeds."
“Toen mijn moeder 60 werd, moest ik beslissen wat ik wilde. Ik besloot de sprong te wagen. Op de elfde van de elfde begint het seizoen, dan komen mensen van hier uit de buurt tot aan Brabant, Gelderland en zelfs uit Duitsland. Veel afspraken zijn natuurlijk in het geheim – als ik dich op straot taegekom, kin ik dich neet, zeg ik altijd,” lacht ze. “Vriendschapsverzoeken op social media? Geen kans!”
Voor Jeanine is de vastelaovend niet alleen haar werk, maar ook familie en traditie. “Mijn man zat 12 jaar bij de Raod van Elf van Jocus en was ook adjudant, mijn zoon zit bij de prinsengarde en mijn dochter is fotograaf bij Jocus. We hebben vijf keer de eerste prijs van de optocht gewonnen met onze vriendengroep, en de kinderen groeiden er, net als ik vroeger, zo in. We vieren alle dagen vastelaovend, maar voor mij is de Boerebroélof de mooiste dag. We beginnen 's ochtends vroeg samen met een ontbijt en sluiten de vastelaovend om middernacht samen af. Vastelaovend zit in ons DNA. Dat mag niet verloren gaan, daarom draag ik 't met heel veel plezier over."
