Twee minuten

In stilte bestaan geen woorden,
geen woorden zijn er waar
deze stilte voor staat.
In twee minuten stilte jezelf
voorbij eigen tijd denken.

Naar dagen van bommen op
onze stad. Kinderen onder oorlogspuin,
die nooit meer met vrienden
en vriendinnen zouden spelen.

Mientje Janssen ging van huis
aan de Hogeschoorweg om
vlees te kopen. Voor haar zieke zusje.

Durfde niet, kwam terug,
ging toch, kwam nooit meer terug.
Wekenlang waren er tranen. Voorgoed
verstomd de hartelijke lach in het
stil geworden huis. Het bombardement
0werd levens lang meegedragen.

Twee minuten stilte voor kinderen
onder oorlogspuin.
Toen, hier.

Twee minuten stilte voor kinderen
onder oorlogspuin.
Vandaag, daar.

Kinderen die nooit meer
met hun vrienden en vriendinnen
zullen afspreken.

Twee minuten stilte.

Met Janne, Milana, Valerie, Don Li, Tijn, Jack en Casijn zat ik rond de tafel om te bespreken wat er in het gedicht moet komen, dat tijdens de Dodenherdenking 2024 voorgedragen zou gaan worden. Het zijn leerlingen van groep 7 en groep 8 van de Sint-Martinusschool. De school die het Bevrijdingsmonument in hartje stad heeft geadopteerd. Vervolgens ging ik thuis aan het schrijven. Het werd het gedicht Twee minuten. Tijn en Valerie lazen het in het Rosarium op 4 mei.