Een Venloos hart wordt soms ook gebroken, en heelt dan weer. Abbie Chalgoum maakte daar een voorstelling over, 'Ik blijf bij je'. Geïnspireerd op zijn succesvolle autobiografische boek, dat hij samen met Alwin Grijseels schreef.

"Ik ben mezelf in Venlo verloren, heb mijn verhaal daar achter moeten laten. Ik was drie jaar oud toen we in Venlo-Noord kwamen wonen, in 'Genuuje'. Een hele diverse buurt, waar wij één van de eerste Marokkanen waren. En hoewel het een hele diverse buurt was, werd ik meteen in een hokje geduwd. Dat begrijp ik, het maakt het makkelijker om iemand te plaatsen. Maar het heeft gevolgen voor diegene die op zoek is naar zijn identiteit."

"Ik ben opgegroeid met huiselijk geweld, heb nooit geleerd om te praten. Ik ging de schuld bij mezelf leggen. De buurt en basisschool heeft nooit iets gezien of vragen gesteld. Daarom ging ik op zoek naar bevestiging, maar omdat mijn fundament slecht was, was ik nooit goed genoeg. Ik was nooit gewoon Abbie."

"Die worsteling, dat ging op een gegeven moment fout, ik raakte in een depressie. In mijn zoektocht naar 'wie ben ik?' raakte ik mezelf kwijt. Ben ik Venlonaar? Marokkaan? Moslim? Ik zocht bevestiging, maar kreeg louter te horen dat ik er niet bij hoorde. Toen heb ik mijn verhaal en zoektocht gedeeld. En toen gebeurde er iets wat ik totaal niet aan zag komen, ik kreeg allemaal reacties van mensen dat ze het dapper vonden, dat ze zich herkenden of dat ik ze aan het denken had gezet. Door mijn verhaal. Hier ga ik iets mee doen, besloot ik, als het beter met me gaat."

In 2018 speelde ik in 'Zwart Water' van Toneelgroep Maastricht. In diezelfde periode sprak ik uit dat ik een theatervoorstelling wilde maken over wat depressie betekent. Niet veel later speelde ik een teaser van 'Ik blijf bij je' in een uitverkocht Limburgs Museum, mensen bleven zitten, wilden praten en herkenden zichzelf of iemand anders in mijn verhaal. In het Muziekgebouw Amsterdam gebeurde vervolgens hetzelfde. Er heerst nog altijd een taboe op depressie, op gevoel; vooral bij mannen."

"Ik mis Venlo soms wel," zegt Abbie, die tegenwoordig in Haarlem woont met zijn vrouw en twee kinderen. "Maar ik heb Venlo achter me moeten laten. De grond werd giftig. Venlo blijft echter deel van me, een groot gedeelte van mijn leven speelt zich hier nog steeds af. We hebben een mooie stad, doen heel veel. Dat maakt ons sterk en bindt ons. Maar als je daar, om wat voor reden dan ook, buiten valt, hoor je er ook meteen helemaal niet bij."

"Ik houd zoveel van Venlo. Het is heel simpel; ik mag Venlo een klootzak vinden, maar iedereen buiten Venlo, mag Venlo geen klootzak vinden," lacht hij.

"Ik hoop dat door mijn voorstelling en mijn lijden kleine Abbie’s die in Venlo rondlopen, hoop krijgen, horen dat ze hun verhaal kunnen vertellen. En alle andere mensen hoop ik een spiegel voor te houden, dat ze nadenken over hun rol en of zij misschien een kleine Abbie kennen. We hebben zo ontzettend veel met elkaar gemeen, laten we elkaar daarin vinden."