Van alle dagen van de week is mij als hartstochtelijk Venlonaar, de zaterdag het liefst. Waarom de zaterdag? Omdat het marktdag is in hartje stad. Het is een inspirerende omgeving. Wandelend vang je woorden en soms flarden van zinnen op in verschillende talen en tongvallen. De bakker, die boven iedereen uit zijn kwarkbolletjes in het Duits aanprijst. Het loepzuivere Venloos aan de twee groentekramen. Het Volendams van de vishandelaren. Ze zijn vannacht rond drie uur vertrokken richting Venlo. Ze monsteren hun klandizie. Wordt het de gerookte makreel of de duurdere paling? Bij de kaaswagen krijg ik een stukje kaas om te proeve. Vers van het mes. Zeg dan maar eens nee. Of liever gezegd nae in het Venloos. De marktbezoekers, die met elkaar praten in bijvoorbeeld Marokkaans, Pools of het Platt van de Duitse grensstreek. Je loopt erdoorheen als door een vluchtig klankdicht, zonder betekenissen. Enkel en alleen klanken.

Venlo heeft als marktstad een traditie van eeuwen. De week- en jaarmarkten worden pas genoemd als in 1343 stadsrechten worden verworven. Het was echter de officiële bekrachtiging van een bestaande toestand. De Venlose markten moeten er zeker al in de dertiende eeuw zijn geweest of mogelijk nog eerder. Het is een van onze oudste economische activiteiten.

Er is een tijd die wegtikt. Wegtikt op het horloge om je pols of op de wekker in de slaapkamer. Het is de wegtikkende tijd die zorgt dat de klok van de Sint-Martinusbasiliek luidt. Maar er is ook een andere tijd, de gestolde tijd. Het verleden. Door iedereen van ons stroomt geschiedenis.

Venlo is een stad van geschiedenissen. Sommige van deze geschiedenissen zijn hilarisch. De meeste zijn triest of zelfs schokkend. Verhalen van vroeger gaan rond en worden van generatie op generatie doorgegeven. Andere zijn vergeten, niemand die ze zich nog heugt. Ze zijn verzonken, opgeslagen in het DNA van de stad. Het zijn geschiedenissen die erop wachten opgediept te worden.

Tientallen malen ben ik voorbijgelopen aan Huize Schreurs in de Grote Kerkstraat. Soms stond er een groep mensen te luisteren naar een stadgids. In het voorbijgaan ving ik vaak flarden op. Zestiende eeuw, de families Boener en Van Oeijen. Mogelijk een brouwerij. Wat ik pas sinds enkele jaren weet, is dat naast Huize Schreurs het oudste plaveisel van Venlo ligt. In de zestiende eeuw zaten hier stratenmakers op hun knieën om de stenen en keien aan te kloppen. Stenen en keien die er nog altijd liggen.

Venlo is een stad van verhalen. Vanaf vandaag kunnen we ze zelf opdiepen. Informatiebordjes aan veel panden in de binnenstad vertellen compact over de geschiedenis van een plek. Samen vormen ze de Erfgoedroute. Met een code en je mobiel kun je je kennis verdiepen.

Kennis over de gestolde tijd, die Venlo zo’n bijzondere stad maakt.